- Jest choć trochę lepiej?

- Lepiej? - odpowiedziała z bladym uśmiechem, który zniknął prawie natychmiast. - Nawet nie wiem, jak odpowiedzieć na to pytanie. Cały mój świat legł w gruzach. Nie wiem od jak już dawna kryję się pod maską uśmiechu, w który wszyscy wierzą. Nikt nie ma pojęcia, co dzieje się w moim wnętrzu. Ludzie mają mnie głęboko gdzieś, nikt nie wie jak bardzo cierpię, jak bardzo jestem poraniona. Nikogo nie obchodzi, przez co musiałam przejść. Każdy jest zasranym egoistą, nikt nie widzi ile nieszczęść jest wokół. Życie coraz bardziej mnie przytłacza. Ten świat, nienawidzę go. Uwierz mi, nie chciałabyś być mną. Nie chciałabyś widzieć rzeczywistości moimi oczami. Lepiej? Powiem tak; moja nadzieja na lepsze jutro dawno umarła.